Uit de W1555 Buurtkrant van November 2024. Recensie door Yoana Buzova
Het lijkt erop dat het de laatste echt warme en zonnige dag van de zomer is. Het is ook GRAW 24. Ik sta op het punt een bezoek te brengen aan de kunstenaars van W1555, die hun ateliers openstellen voor bezoekers.
Mijn eerste stop is de thuisstudio van Petar Tuskan. Geloof me, het beklimmen van die vele trappen naar de flat die hij deelt met zijn partner Sanja is het helemaal waard. Petar maakt schilderijen. Abstract werk als je wilt. Wat zo betoverend is aan zijn werk is dat het is alsof je een wereld binnenkijkt, een magische wereld, door een mistig, misschien zelfs vettig raam. Ik had het gevoel dat mijn ogen plotseling dioptrische hulp nodig hadden, maar toen ik van de doeken wegkeek, leek het alsof mijn ogen gewoon in orde waren en alles perfect scherp was. Het is alsof de schilderijen een portaal zijn naar een wazige andere wereld. Soms exploderend van levendigheid en kleur, andere keren modderig en melancholisch. Deze zomer heb ik veel nagedacht over de dood, over mezelf die zou sterven. In plaats daarvan overleefde ik, maar verloor ik een dierbare. Petar had een schilderij laten zien dat ik de hele dag met me meedroeg, lang nadat ik zijn atelier had verlaten. Een donker, blauw werk, dat me meevoerde naar de diepte van mijn eigen verdriet en tegelijkertijd omhelsde het me stevig en creëerde het ruimte voor mij om alles te voelen. Hij schilderde dit nadat hij zijn broer had verloren, die duiker was. Dank je wel, Petar.
Daarna loop ik terug naar beneden, om vervolgens in het andere gebouw naar boven te gaan en de thuisstudio van Dario D´Aronco binnen te gaan. Eerst valt de studio zelf op. Dario heeft de hele eerste verdieping van zijn huis als studio ingericht. Het is groot, licht. Geen spoor van huiselijkheid. Ik deel zelf een thuisatelier in een kamer in ons appartement met mijn partner, geloof me ik was al snel jaloers op Dario. In het eerste deel van de studio hangen grote schilderijen aan de muren. Geometrisch, vol dichotomieën. Schoon en toch vies. Kleurrijk en toch monochroom. Als ik om me heen kijk, zie ik het uitzicht dat Dario heeft. Ramen van buren, ramen van daken. Ook zij dragen zulke dichotomieën en ook zij dragen de geometrie van zijn schilderijen. Maar schilderijen zijn lang niet het enige om naar te kijken. Dario maakt sculpturen, hedendaagse remixen die hij maakt van archeologische artefacten en andere objecten die hij in 3D scant of modelleert en vervolgens uploadt naar een van de verschillende platforms voor het delen van 3D-modellen. Vervolgens hakt hij ze in stukken en zet ze weer in elkaar tot deze nieuwe, wilde objecten die hij vervolgens 3D print en ik ben nog niet klaar. Vervolgens bewerkt hij het oppervlak op zo'n manier dat het lijkt alsof de objecten eeuwenoud zijn. Een mindfuck voor je plezier. Zowel de symboliek van elk element, dan de nieuwe symboliek in de assemblages en dan de unheimliche versmelting van de tijd. Een van die werken is een set van vijf collages in 3D die elk een moment uit het verhaal van een Italiaanse heilige vertegenwoordigen die werd verkracht en vermoord door een man, die zich vervolgens zo schuldig voelde dat hij monnik werd. Een hedendaags visueel verhaal van een middeleeuwse vrouwenmoord.
Ik heb een moment nodig om niet naar kunst te kijken. Dus maak ik een pauze, zeker weten dat je het gevoel zou begrijpen. En dan ga ik naar de gemeenschappelijke ruimte van W1555, waar Joshua Thies zijn zendstation heeft opgezet. Hij heeft laptops, microfoons, effecten en luidsprekers opgesteld. Josh runt (RAAR) Rotterdam Art And Radio, een sonisch platform voor experimenten in hoorbaar kunstwerk. Het is een maandelijkse podcast geworden met meer dan 100 gasten en medewerkers. Het doel van RAAR is het promoten van live uitvoeringen van hoorbare kunstwerken via live audiostreaming vanaf verschillende locaties in Rotterdam en daarbuiten. RAAR is gespecialiseerd in gecureerde podcasts, live streaming van kunstgerelateerde lezingen, optredens en evenementen plus audiodocumentatie van kunstgerelateerde gebeurtenissen. En vandaag draait hij wat geluiden, geluiden waarvan hij zegt dat ze niet erg RAAR zijn, geluiden die meer mainstream zijn. Hij heeft ook twee microfoons en zo wordt het publiek betrokken bij deze stream. Hij richt microfoons op hen, zij nemen ze op, ze praten, ze praten met geluidseffecten, het is RAAR, het is een open microfoon. Het is gastvrij, bekend, veilig, maar ook vreemd en confronterend. Het is radio. Radio is raar. Het is stem en het is lawaai. Stem is rustgevend, het is pure magie, een stem zonder lichaam. Op een bepaald moment lijkt het alsof dit een knooppunt is, waar bezoekers binnenkomen om de weg te vragen. Soms doen ze dat, soms niet. Op de achtergrond, in dezelfde ruimte, bereiden de buren zich voor op een pizza-avond, dus er is veel extra lawaai, geklinkel van potten, pratende mensen. Het is raar en het is leven. En het is kunst en het is in de ether.
Het laatste voordat ik stop met schrijven en de regen begint. Katrina Niebergal's video Dancer's Slab. Bekijk dit op een groter scherm en met een koptelefoon. Naar je telefoon kijken is niet genoeg. Je moet de ritmes voelen, de barsten die zich op elkaar stapelen. De video zelf is gefilmd op 8mm-film en draagt alles in zich wat het medium met zich meebrengt. Het wist de tijd onmiddellijk uit. Er is geen verleden, geen heden en geen toekomst. Er is alleen dit. De opnamen zijn gemaakt op de oude plek van de rotstekeningen van Järrestad in Zuid-Zweden. Plotselinge, bijna amateuristische opnamen tonen de vluchtige aanwezigheid van een lichaam. Een lichaam in een roes, een lichaam dat de stenen gravures observeert, ze verslindt, stuk voor stuk, alsof er nog een andere aanwezigheid is, een grotere, misschien de plaat zelf, en het eist de kijker op. Katrina's experimentele documentaire film is (zoals ze het zelf zegt op Instagram) “een poging om zowel een somatische relatie tot de site te verstoren als opnieuw te definiëren en een speculatieve herlezing van de (pre)geschiedenis aan te moedigen via de oude symbolentalen (gebaseerd op het onderzoek van de Litouws-Amerikaanse archeologe en antropologe Marija Gimbutas)”. Ga dus lezen, vooral haar geschriften over de oude Europese gynocentrische cultuur.
Aan jou beste lezer, steun lokale kunstenaars, ze hebben het nodig. Wees lief voor jezelf, zodat je die vriendelijkheid en degelijkheid kunt uitstralen naar zowel mens als niet-mens in deze vreemde tijden.
Comentarios